خدا شوخی ندارد!!!

نمی‌دانم چرا برخی افراد با خدا شوخی می‌کنند، حقیقتش برایم نامعلوم است، من رفاقت و خودمانی شدن با خدایی که از رگ گردن به من نزدیکتر است را می‌فهمم ولی شوخی با او را تا ابد نه.
اگر طناز باشی و سعی کنی سر شوخی را با خدا باز کنی یعنی تو هم جنبه این را داری که خدا با تو شوخی کند؛ ولی حواست باشد که این ظرفیت بالایی که فکر می‌کنی داری کار دستت می‌دهد.
ببین یک مثال می‌زنم تا حساب کار بیاید دستت فرض کن تو با حسین رضا زاده رفیقی یا چه می‌دانم محراب فاطمی، بعد بیایی و سر شوخی دستی را باز کنی با آنها، مثلا بگی "ئه حسین روی پیرهنت چی ریخته" اون هم سرشو بیاره پایین نگاه کنه و بعد تو با انگشت سبابه ای که قلاب کرده‌ای بزنی زیر دماغش  و بخندی و او هم بخندد  بعد از چندی هم رضا زاده همین کار را تلافی می‌کند می‌گوید ئه! رو لباست چی ریخته؟ تو سرت را می‌بری پایین او هم با همان انگشت قلاب شده می‌زند زیر دماغت حالا تو می‌مانی و یک دماغ خونی که  اگر شانس بیاوری نیاز به رینوپلاستی پیدا نکند.
جان ِمن! با هر کسی شوخی می‌کنی با خدا شوخی نکن، شوخی‌های خدا خیلی درد دارد خیلی...